Είμαι και γω ένας από τους αποτυχημένους *Προσωπική Εκτίμηση Μέλους

Χαίρομαι ειλικρινά, που βρίσκομαι ανάμεσα στους αποτυχημένους του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2006.

Χαίρομαι ειλικρινά που έχασα 100€ για να συμμετάσχω και γω με δύο τραγούδια μου.

Χαίρομαι και πάλι που δεν με ανέδειξε η επιτροπή, επειδή τα τραγούδια μου ήταν για τα σκουπίδια.

Χαίρομαι που με έκρινε μια επιτροπή που τα μέλη της αποτελούνται από αυτούς που είναι υπεύθυνοι για το χάλι της μουσικής βιομηχανίας στην χώρα μας.

Και τέλος χαίρομαι που θα δωθεί σε εμένα και σε άλλα παιδιά η ευκαιρία να πολεμήσουμε την αδιαφάνεια, το μέσο, την υποκρισία και την κοροϊδία μέσα από την Ενωτική Κίνηση Ερασιτεχνών Μουσικών. Γιατί πιστέψτε με, εδώ είναι όλοι οι αληθινοί μουσικοί που έχουν να προσφέρουν καινοτόμα πράγματα.

Παίζουν με τα όνειρα μας, παίζουν με τις ελπίδες μας, εκμεταλεύονται το ψώνιο μας για να μας κοροϊδέψουν και να μας προτρέψουν να πάρουμε μέρος σε έναν διαγωνισμό, διαβεβαιώνοντας μας ότι τα πάντα θα γίνουν με διαφάνεια, αφού μας έβαλαν να στείλουμε τόση χαρτούρα και με τόση διακριτικότητα για να μην τους καταλογίσουμε ότι μπορεί να υπάρχει, μία στο εκατομμύριο, η πιθανότητα να είναι στημένη η διαδικασία.

Και σας ρωτάω εγώ: Σε ποιον τα πουλάνε αυτά; Πετάξαν τους φακέλλους μας στα σκουπίδια ένω έπρεπε και ήταν αναγκασμένοι να ακούσουν κάθε κομμάτι από την αρχή μέχρι το τέλος. Αφού γι'αυτό τον λόγο στείλαμε την χρυσή επιταγούλα των 50€. Νομίζουν ότι δεν θα κάνουμε τίποτα πάλι και θα σκύψουμε το κεφάλι ε;

Ε, λοιπόν κάνουν λάθος γιατί εμείς θα συσπειρωθούμε και θα τους πολεμήσουμε, δεν είμαστε απλός "κοσμάκης" όπως νομίζουν, είμαστε το μέλλον της ελληνικής μουσικής που επιτέλους πρέπει να άλλαξει δρόμο.

Προτρέπω λοιπόν σε όλους που πήραν μέρος σε αυτή την καταπληκτική διοργάνωση, με τις πιο διαφανείς διαδικασίες, με τις πιο σωστές εκτιμήσεις και βαθμολογίες των κομματιών τους, να γραφούν στην Ε.Ε.Κ.Ε.Μ. και να γίνουμε όλοι μια φωνή.

Γιατί όπως λένε ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη, πολλοί όμως κούκοι θα τους μουρλάνουν όλους. Ας μαζευτούμε λοιπόν πολλοί κούκοι να τους κράξουμε. Γιατί μόνο αυτό τους χρειάζεται, κράξιμο και κράξιμο γερό...